This blog is a guestblog in Dutch to exchange ideas and expertises with my colleague writers of the minor Crossmedia Journalism at the Rotterdam University of Applied Sciences.
Use for English the Google Translate plugin in the footer of this website. Enjoy reading!

Het is de zoveelste zonnige herfstwinterdag. Mensen lopen voorbij met halfopen jassen, een zonnebril voor het gezicht en een outfit bestaande uit een chic shirtje, een spijkerbroek en een paar stappers. Het is een zondag waar iedereen rond lunchtijd even een luchtje gaat scheppen. Waar het normaal wel redelijk makkelijk is om tijdens de lunchtijd op maandag te kijken welke voorbijgangers misschien een titel voor of achter hun naam hebben. Als ik dan wil checken of een titel klopt, dan moet ik eerst al met de juiste aanspreekvorm beginnen. Zondag is zo’n dag dat dit spelletje van titels gokken het moeilijkste is.

Sophie van den Akker – 18 november 2018

Op een maandag in de rechtbank herken je zo de advocaat. Een ‘mr.’ – of moet ik zeggen ‘meester’ – in de rechten met een beschermde beroepsnaam. Maar de aanspreektitel voor een meester in de rechten is ook weer niet direct duidelijk of alom bekend. Vraag tien mensen om je heen naar de aanspreektitel voor een advocaat en negen weten het niet, de tiende twijfelt. Wat moet je dan?

Dit is nog maar een voorbeeld van het topje van de reuze ijsberg aan titels. Als twintiger die nog bezig is met het behalen van haar titel ‘BSc. Informatica’. Generaties boven mij hebben een groot variété aan titulatuur. Haal je een WO-bachelor dan heb je een ‘Bachelor of Arts’ of ‘Bachelor of Science’ op zak. Een duidelijke aanduiding van “Hé! Die heeft de basis van de uni, universiteit, afgerond.”. Zo wordt dat genoemd in de volksmond, ‘de uni’.

Als ik uitleg welke studie ik eindelijk aan het afronden ben, vragen ze ook aan welke universiteit ik studeer en of dat misschien die Technische Universiteit Delft is. Het kost me tien Engelstalige zinnen om uit te leggen dat dit niet het geval is en dat ik studeer aan de Rotterdam University of Applied Sciences. ‘Applied Sciences’… Ja, Nederland met te veel subcategorieën in studiegradaties en de bijbehorende titulatuur, dat leg ik dan maar niet meer uit. Ik laat het voor wat het is.

Welke titel ik straks trots mag schrijven op mijn Curriculum Vitae en mijn gedigitaliseerde versie, genaamd het LinkedIn profiel? ‘B.Sc’ komt er dan voor mijn naam te staan. Een Bachelor of Science in Informatica titel die ervoor zorgt dat ik dan sinds dat moment, aangeschreven dien te worden met ‘Mevrouw’.

Nou nou, geen haan die daarnaar kraait. Op LinkedIn wordt je als vrouw in de techniek ‘even gauw’ gebombardeerd met baanaanbiedingen, stageplaatsen of dat je misschien even een beetje van je kennis wilt delen over een kop koffie. Echt? Ik scroll door de waslijst aan berichten en heb al drie weken lang niemand meer geantwoord. Moet ik ook elke keer hetzelfde verhaal houden met dat ik op dit moment gewoon helemaal geen behoefte heb aan een andere baan naast mijn studie en dat ik vooral eerst mijn studie af wil maken voordat ik ook maar enigszins geïnteresseerd ben. Spontane projecten genoeg zoals het schrijven van dit magazine.

Een goed idee zou ik het wel vinden als iedereen die LinkedIn-titulatuur doorheeft, en dan bedoel ik natuurlijk met name mijn spammers, “Hoe het eigenlijk heurt”. Het spelletje titels raden is zo makkelijk nog niet, maar is ook iets wat tegenwoordig door de vingers gezien wordt. Mensen die ouder zijn dan ik spreek ik altijd aan met ‘u’ – tenzij we, inschattend, nog geen vijf jaar verschillen. Maar die nette aanspreekvorm moet ik negen van de tien keer afleren. En dan nog verbeteren mensen me weleens drie keer omdat het er zo ingebakken zit. Anders voelen mensen zich te oud terwijl ik het gebruik met de bedoeling een signaal af te geven van respect en waardering.

De titulatuur waarmee je aanschrijft is echter nog van de oude stempel. Dat vernieuwd niet zo gauw en is nog best ouderwets. Tenzij je altijd ‘jij’ en ‘je’ accepteert in alle recruitersmailtjes. Een mail naar een advocaat zou volgens de juiste aanschrijfvorm moeten beginnen met “Weledelgestrenge heer”. Maar wie bedenkt dat nu, als er alleen maar als aanwijzing ‘mr.’ voor je naam staat op LinkedIn. Hebben deze onderwezen titels nog meer waarde of functies behalve dat ze vermeld staan op je diploma en het neerplompen op al je soorten Curriculum Vitae’s en naamsvermeldingen?

Weinigen in het buitenland die dat Hollandse stelsel begrijpen, hoe hoog je onderwezen graad nou daadwerkelijk is. Bij elke sollicitatie zal je jezelf echt keer op keer op niveau moeten bewijzen. En het heeft ook geen functie voor je paspoort want dat zou het aantal toegestane karakters al gauw overschrijden. Dus wat moeten we er functioneel mee? De adellijke titels worden in Nederland niet meer toegekend maar hier zijn genoeg onderwezen titels voor in de plaats gekomen. Hoe moeilijker je titel te behalen is, hoe hoger je salaris zal zijn. En de weg er naartoe is ook niet makkelijk. Meer mensen behalen meer en meer titels en de namen die op LinkedIn komen worden alleen maar ingewikkelder.

Moet de etiquette weer aangeleerd worden in het onderwijs? Willen we die titels niet als nietsnut op een blaadje laten staan. De aanschrijfvorm onthouden weinigen nog en de aanspreekvorm wordt al gauw gedegradeerd tot gewoon ‘jij’ en ‘je’. Maar het is ergens ook wel makkelijk. Ik zit al een tijdje op een bankje in het park voor me uit starend en m’n telefoon geopend op de LinkedIn berichten. Een bericht dat begint met ‘Hi Sander, …’. Auch, zo makkelijk een ‘copy-paste’ methode toepassen op je recruiter berichten. Als je met je spammende LinkedIn berichtje door mij straks serieus genomen wilt worden; spreek me dan tenminste aan met de juiste naam en titulatuur. Daar dient die graad nog wel voor.